Het allerliefst wil je zulke festivals helemaal niet in je stad hebben! Maar aangezien deze mensen zich afgelopen 2 jaren prima gedragen hebben binnen de wettelijke kaders, is er vanuit de wet gezien geen aanleiding om het te verbieden, we leven in een vrij land. 

Maar voor mij als christen gaan vrijheid en verantwoordelijkheid hand in hand samen. Als we dan geen mogelijkheid hebben om dit festival te verhinderen, dan hebben we nog onze verantwoordelijkheid om mensen bewust te maken waarmee ze bezig zijn, namelijk het aanbidden van satanische machten, wat beweegt mensen hiertoe?

Hoe ga je dan ten strijde? Ik heb mijn bijbel gepakt en las het gedeelte over het “aantrekken van de geestelijke wapenuitrusting” (Efeze 6:10) In het geloof, biddend, alleen dan kan God door ons werken. Met ons menselijke verstand lijkt het van de zotte om ons in deze menigte te begeven, maar in het geloof is niets onmogelijk.

Zo ben ik op zaterdagmiddag naar het festival gegaan. We verzamelden ons in café VoX, hier hebben we met elkaar kennis gemaakt en ervaringen gedeeld. Toen is het team opgesplitst. Frits Rijpma is met het “buiten” team mee gegaan om metalbijbels uit te delen en ik ben bij het “binnen” team gebleven om voor hen te bidden en te zingen.

Het is niet zomaar muziek, iemand vanuit ons team vertelde altijd zijn identiteit te hebben ontleend aan de metal, je bent er niet zomaar los van, voor ons een extra drive om ernstig te bidden. In eerste instantie werd de metalbijbel vaker afgewezen dan vorig jaar, maar gaandeweg werd dit anders en kwamen mensen zelfs een metalbijbel ophalen, ook voor hun vrienden.

Iemand anders vertelde altijd te zijn afgewezen door zijn omgeving, waaronder ook gelovigen. Hoe gaan wij met onze naasten om? Ook als zij kiezen voor een heel andere levenswijze, zonder God? Zijn wij als de barmhartige Samaritaan of lopen we mensen in nood voorbij?

Een ervaring van een man met een crimineel verleden heeft mij geraakt, want in de nood had hij een christelijke hulpverlener gesproken en die zei: “vanaf nu wordt het beter”....hij begreep er niets van, zat in grote ellende....hij vroeg waarom zij dat had gezegd: “ik bid voor je”, was haar antwoord, die 4 woorden werden de omkeer in zijn leven, op zoek naar God.

Laten we niet afwijzen op dat wat we zien, maar altijd onze naasten lief hebben als ons zelf en God boven alles. Ook binnen de politiek, binnen wet en regelgeving moeten en willen we handhaven, maar laten we altijd oog houden voor de mens die daar achter zit!

Annemieke Koezema, kandidaat raadslid